My Pen, My Land, My Responsibility: The Story of a Young Man’s Profound Transformation
لیکوال: ذبيح اللّٰه رحماني
زه د هغه نسل یو غړی یم، چې له وېرې، غربت، جګړې او خاموشې فریاد سره لوی شوی یم – خو همدا نسل، د امید نسل هم دی.
زه له هغو کورنیو یم چې د خټو کورونه یې د انسانیت قصرونه وو، چې له سپینو جامو پرته یې سپینه نیت درلود. ما لیدلي د مور لاسونه چې د ډوډۍ له خمیره د دعا احساس جوړوي، او د پلار کتوکې چې له شرم نه خاموش خو له ایمان نه ډک وي.
ما له کوچنوالی نه پر کاغذ لیکل پیل کړل – نه د شهرت لپاره، بلکې ځکه چې غږ نه راوت.
ما لیکل، ځکه ژړا نه اورېدل کېده.
ما لیکل، ځکه دنیا زموږ د خټو کیسې نه اورېدې.
زه ژورنالست شوم، خو زه یوازې د غږ انتقالوونکی نه یم، زه د شعور تاندوونکی یم.
ما د رسنیو له لارې نه یوازې خبر ورکړ، بلکې احساس موښلی، وجدان ته مو ټکان ورکړی. ما د سولې سیمینارونه، د ټولنیز عدالت فورمونه، او د نړۍ له بېلابېلو ځوانانو سره نړیوال بحثونه کړي – خو هر ځای مې یوه خبره یاده ساتلې:
زما خټه، زما خاوره، زما وینه – دا یوازې طبیعت نه دی، دا هویت دی.
زه خپل مسؤلیت یوازې د رسنیو تر لیکې محدود نه ګڼم. زما قلم اوس هم د ټولنې د دردونو ترجمان دی، خو زما ګام باید د ونو تر سیورې لاندې هم وشي. که زه یو سندره یم، طبیعت مې اواز دی. که زه یو فکر یم، طبیعت مې احساس دی.
زه د بدلون لپاره راغلی یم – یو داسې بدلون چې نه یوازې ذهنونه بدل کړي، بلکې د حافظې رېښې هم تازه کړي.
زما ارمان دا نه دی چې دنیا ما وپېژني، بلکې دا دی چې زما وینه، زما خټه، او زما طبیعت بېرته یو بل ته وصل شي – نه د سیاست له لارې، بلکې د کیسې له لارې.
زه یوه کیسه یم، زه یو قلم یم، زه یوه ژبه یم.
او دا ژبه به د خاورو تر منځ، د شنو یادونو په ژبه لیکل کېږي.
