لیکنه: ذبیح الله رحماني
نن له کوره ښار ته روان وم چې يو سپين ږيری سړی مې مخې ته ودرېد، په ادب او خندا سره مو سلام وکړ او خبرې مو سره پیل کړې. سړي راته وویل: “وروره! د سوځولو لرګي ټال چيرته دی؟”
په حيرت مې ورته وویل: “اوس خو په دې سيمه کې د سوځولو لرګي ټال نشته. خير خو دی، څه ستونزه شته؟”
هغه يو سوړ اسوېلی وايست او ځواب يې راکړ: “بس، خير دی. خو يوه ملګری مې پته او شمېره راڅخه ورکه شوې ده. شاوخوا دېرش کاله يې پېژنم، او اوس ډېر پرېشانه يم چې څه حال به يې وي.”
حيران شوم، ورته مې وويل: “دا څنګه دېرش کاله ملګرتيا ده چې تاسره يې نه پته شته او نه شمېره؟”
هغه په نرم او خواشينۍ سره وویل: “نه، هغه مې هېره کړی نه دی. زه ايران کې وم او ډېر وخت تېر شو. اوس افغانستان ته راغلی يم، او دا دوه ورځې کېږي چې هغه پسې ګرځم، نه پیدا کېږي. زړه مې له اندېښنې ډک دی، نه پوهېږم چې نور څه وکړم.”
ما ورته د تسل په ډول وویل: “خدای مهربان دی، پيدا به يې کړې. ځينې ادرسونه درته ښيم، کېدای شي په کوم ځای کې وي.”
هغه په مننه سره وویل: “ډېره مننه له همکارۍ، هېله ده چې درته مزاحم شوی نه وم. زه اوس ځم، هغه ادرسونه به وګورم. په رب دې سپارم، خداى دې درسره وي.”
د هغه سړي له تللو وروسته مې زړه کې وويل: “خدایه، ته دې وکړي چې د خپل زوړ ملګري سره مخامخ شي. څومره به خوښي وي که خپل ملګری ژوندی او روغ ومومي، ځکه دومره ژمنت او خفه و چې زړه يې ماتېدلو ته نږدې و.”
ملګرتيا دا ده!
رښتينې ملګرتيا، ژمنتيا او صداقت هغه دی چې نه د وخت تېرېدو او نه د فاصلې واټن يې ختمولی شي. ملګري سره هغه ډول تړاو لري چې که يو بل له سترګو هم ولويږي، له زړونو نه وځي. د دې سړي دا داستان د ملګرتيا حقيقي معنا په ډېرې ښکلا سره بيانوي. څو کاله، څو مياشتې او يا څو ورځې توپير نه لري، مهمه دا ده چې د يو ملګري د زړه په ګوټ کې هغه احساس ژوندي وي، چې تل يې د ملګري په اړه اندېښنه او خيال ساتي.
“حقيقي ملګری هغه څوک دی چې ستا په غياب کې يې زړه ستا د فکرونو سره ډک وي. هغه نه هېرېدونکی ملګری دی چې که فاصلې هم اوږدې شي، بيا هم خپل ژمنتيا ته وفادار پاتې وي. داسې ملګرتيا د وخت په ازمېښت کې لا پسې غښتلې کېږي.”
